Έγραφα στο τελευταίο κείμενό μου με τίτλο "Υπόδουλοι των λαθών μας" ότι μεταξύ άλλων ο λαός μας είναι ώρα να αποδείξει ότι μπορεί περισσότερα από ένα γιαούρτωμα. Αυτό ορισμένοι το εξέλαβαν ως μία έμμεση αποδοκιμασία ή καταδίκη από μέρους μου, των πρωτόγνωρων αυτών μορφών διαμαρτυρίας που εκδηλώνονται από απλούς πολίτες κατά συλλήβδην του πολιτικού συστήματος της χώρας μας.
Είναι φαινόμενο που ουδέποτε το έχουμε ξαναδεί σε τέτοια έκταση και τέτοια ένταση στη νεότερη μεταπολιτευτική μας ιστορία. Οι λόγοι για αυτήν την οργή του κόσμου που ξεχειλίζει είναι προφανείς. Και όσο κι αν θέλει ο κ. Πάγκαλος να πιστεύει ότι είναι καμιά δεκαριά Συριζαίοι που προκαλούν τις "φασαρίες", η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Πρόκειται για μία ...
κοινωνική συμπεριφορά που προέρχεται από ευρείας κλίμακας κοινωνικά στρώματα, τα οποία ακόμα κι αν δεν έχουν συμμετέχει έμπρακτα σε αυτές τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, το σίγουρο είναι ότι τις επιδοκιμάζουν και γίνονται δυνητικά συμμέτοχοι. Αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε τα αίτια που προκαλούν το γιαούρτωμα ενός πολιτικού. Παραμένει όμως ανεξήγητος ο λόγος που κάποιοι δείχνουν αδιάφοροι (;), ανήμποροι (;) ή απρόθυμοι (;) να κατανοήσουν τέτοιες συμπεριφορές.
Μέχρι σήμερα έχω διαβάσει απόψεις επί απόψεων, για το ότι στη Δημοκρατία δε χωρούν συμπεριφορές βίας, κάποιοι άλλοι μέσω της αρθρογραφίας τους ζητούν να γνωρίσουν ποιοι είναι αυτοί που γιαουρτώνουν, ενώ η πλειονότητα των σχολιαστών αποδοκιμάζει κάθετα αυτές τις βιαιότητες. Για να επανέλθω εκεί απ' όπου ξεκίνησα και να δώσω την απάντηση στους αναγνώστες που παρερμήνευσαν αυτό που πιστεύω. Προσωπικά, δεν θέλω να ανήκω στην κατηγορία όσων το παίζουν δημόσιοι κατήγοροι αυτών που με ένα γιαούρτι ή ακόμα και χειροδικώντας εκφράζουν την οργή τους. Είναι προφανές ότι δε συμφωνώ με αυτές τις πρακτικές. Όσο όμως προφανές είναι, κατά την άποψή μου, το χρέος πολιτικών, δημοσιογράφων και ανθρώπων του δημόσιου λόγου αντί να παριστάνουν τον δημόσιο κατήγορο λέγοντας "φέρτε μας να δούμε ποιοι είναι αυτοί που γιαουρτώνουν", να κάτσουν και να αναλογιστούν αν υπάρχει πλέον σήμερα άλλο μέσο για τον μέσο πολίτη προκειμένου να ακουστεί η φωνή, ο θυμός, η κραυγή του. Κανένα. Είναι ωραία στα κείμενά μας να γράφουμε πομπώδη λόγια για τη Δημοκρατία και πώς σε ένα τέτοιο πολίτευμα δεν έχουν θέση τέτοιου είδους συμπεριφορές βίας. Κι εγώ πολλές φορές έχω πέσει σε αυτήν την παγίδα πιστεύοντας ότι εξυμνώντας τα δημοκρατικά ιδεώδη που οφείλουμε να υπηρετούμε σαν κοινωνία, αυτό μπορεί αυτομάτως να δώσει λύση στο πρόβλημα. Στην ελληνικού τύπου Δημοκρατία της αναξιοκρατίας όπου η ατιμωρησία ζει και βασιλεύει και σε αυτό το στρεβλό πολίτευμα που οικοδόμησε η γενιά του Πολυτεχνείου τις προηγούμενες δεκαετίες όπου η ισότητα των ευκαιριών είναι για τους λίγους και όχι για τους πολλούς, σήμερα καλούνται να πληρώσουν κάποιοι τα σπασμένα. Και δυστυχώς αυτοί δεν είναι ούτε εκείνοι που τα "έσπασαν" ούτε- τις περισσότερες φορές- εκείνοι που σήμερα στοχοποιούνται ως υπεύθυνοι, γιατί η οργή δεν διαχωρίζει δίκαιους και αδίκους. Ξεσπάει κατά πάντων και κατά του ίδιου μας του εαυτού, δυστυχώς. Συνεπώς, αυτός καθ' αυτός ο τρόπος με τον όποιον έχει διαρθρωθεί σήμερα η δομή και λειτουργία των δημοκρατικών μας θεσμών αδυνατεί να απορροφήσει τέτοιους κοινωνικούς κραδασμούς.
κοινωνική συμπεριφορά που προέρχεται από ευρείας κλίμακας κοινωνικά στρώματα, τα οποία ακόμα κι αν δεν έχουν συμμετέχει έμπρακτα σε αυτές τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, το σίγουρο είναι ότι τις επιδοκιμάζουν και γίνονται δυνητικά συμμέτοχοι. Αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε τα αίτια που προκαλούν το γιαούρτωμα ενός πολιτικού. Παραμένει όμως ανεξήγητος ο λόγος που κάποιοι δείχνουν αδιάφοροι (;), ανήμποροι (;) ή απρόθυμοι (;) να κατανοήσουν τέτοιες συμπεριφορές.
Μέχρι σήμερα έχω διαβάσει απόψεις επί απόψεων, για το ότι στη Δημοκρατία δε χωρούν συμπεριφορές βίας, κάποιοι άλλοι μέσω της αρθρογραφίας τους ζητούν να γνωρίσουν ποιοι είναι αυτοί που γιαουρτώνουν, ενώ η πλειονότητα των σχολιαστών αποδοκιμάζει κάθετα αυτές τις βιαιότητες. Για να επανέλθω εκεί απ' όπου ξεκίνησα και να δώσω την απάντηση στους αναγνώστες που παρερμήνευσαν αυτό που πιστεύω. Προσωπικά, δεν θέλω να ανήκω στην κατηγορία όσων το παίζουν δημόσιοι κατήγοροι αυτών που με ένα γιαούρτι ή ακόμα και χειροδικώντας εκφράζουν την οργή τους. Είναι προφανές ότι δε συμφωνώ με αυτές τις πρακτικές. Όσο όμως προφανές είναι, κατά την άποψή μου, το χρέος πολιτικών, δημοσιογράφων και ανθρώπων του δημόσιου λόγου αντί να παριστάνουν τον δημόσιο κατήγορο λέγοντας "φέρτε μας να δούμε ποιοι είναι αυτοί που γιαουρτώνουν", να κάτσουν και να αναλογιστούν αν υπάρχει πλέον σήμερα άλλο μέσο για τον μέσο πολίτη προκειμένου να ακουστεί η φωνή, ο θυμός, η κραυγή του. Κανένα. Είναι ωραία στα κείμενά μας να γράφουμε πομπώδη λόγια για τη Δημοκρατία και πώς σε ένα τέτοιο πολίτευμα δεν έχουν θέση τέτοιου είδους συμπεριφορές βίας. Κι εγώ πολλές φορές έχω πέσει σε αυτήν την παγίδα πιστεύοντας ότι εξυμνώντας τα δημοκρατικά ιδεώδη που οφείλουμε να υπηρετούμε σαν κοινωνία, αυτό μπορεί αυτομάτως να δώσει λύση στο πρόβλημα. Στην ελληνικού τύπου Δημοκρατία της αναξιοκρατίας όπου η ατιμωρησία ζει και βασιλεύει και σε αυτό το στρεβλό πολίτευμα που οικοδόμησε η γενιά του Πολυτεχνείου τις προηγούμενες δεκαετίες όπου η ισότητα των ευκαιριών είναι για τους λίγους και όχι για τους πολλούς, σήμερα καλούνται να πληρώσουν κάποιοι τα σπασμένα. Και δυστυχώς αυτοί δεν είναι ούτε εκείνοι που τα "έσπασαν" ούτε- τις περισσότερες φορές- εκείνοι που σήμερα στοχοποιούνται ως υπεύθυνοι, γιατί η οργή δεν διαχωρίζει δίκαιους και αδίκους. Ξεσπάει κατά πάντων και κατά του ίδιου μας του εαυτού, δυστυχώς. Συνεπώς, αυτός καθ' αυτός ο τρόπος με τον όποιον έχει διαρθρωθεί σήμερα η δομή και λειτουργία των δημοκρατικών μας θεσμών αδυνατεί να απορροφήσει τέτοιους κοινωνικούς κραδασμούς.
Και ναι, θεωρώ έκτροπα τέτοιες καταστάσεις που αρχίζουν από λεκτικές αποδοκιμασίες, συνεχίζουν στο γιαούρτωμα και φθάνουν μερικές φορές ακόμα και σε καταστάσεις χειροδικίας. Αλλά από 'κει και πέρα τι γίνεται. Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις ούτε οι εκατέρωθεν καταδίκες. Αν το γιαούρτι δεν είναι λύση για να βγούμε από το σημερινό τέλμα, λύση δεν είναι ούτε να επιμένουμε στην υπεράσπιση ενός πλαισίου λειτουργίας μίας Δημοκρατίας που είναι άναρχα δομημένη, με θεσμούς που η λειτουργία τους είναι συνώνυμη της φαυλοκρατίας. Δυστυχώς όμως ένα γιαούρτι δεν είναι ικανό να αλλάξει την ιστορία. Πολύ φοβάμαι ότι γίνεται το άλλοθι για όσους θέλουν να την αιχμαλωτίσουν στα ίδια, γνωστά και ευκολοδιάβατα γι' αυτούς, μονοπάτια.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6026
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου