Η Εκάλη και η Πολιτεία δεν αρκούν πια….Έρχεται το τυχαίο γεγονός.

Ζω σε μία σχετικά μικρή πόλη. Κοντά στην Αθήνα. Παρόλη την αποκεντρωτική επίθεση που έχει δεχτεί την τελευταία δεκαετία από ορδές ευπόρων -Αθηναίων-, εξακολουθεί και είναι όμορφη. Ζηλευτά όμορφη για κάποιους. Μονοκατοικίες, κήποι, φαρδιοί δρόμοι, χτισμένη στους πρόποδες ενός χαμηλού βουνού κι όμως, μια ανάσα από την θάλασσα.
Η πόλη αυτή, δεν πήρε χαμπάρι τίποτα το 2009. Κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Παστόκ ΔΕΝ την ακούμπησε. Οι περισσότεροι της κάτοικοι, δημόσιοι υπάλληλοι. Πολλοί άλλοι, τακτοποιημένοι στον τοπικό Δήμο. Οι επιχειρήσεις ελάχιστες, καθώς πρόκειται για οικιστική περιοχή. Μεγαλογιατροί και μεγαλοδικηγόροι που την είχαν προτιμήσει για τόπο διαμονής εξακολουθούσαν να ζουν αποχαυνωμένοι στην δική τους διάσταση.. Η ζωή κυλούσε ομαλά, ο ΓΑΠ δεν την άγγιζε και στις συζητήσεις μεταξύ των κατοίκων σε

...

 βραδυνές συγκεντρώσεις, καλοχτενισμένα κεφάλια ανεβοκατέβαιναν συμφωνώντας ότι υπάρχει οικονομική κρίση. Γενικώς. Αορίστως.

Μαζί με την αποκεντρωτική επίθεση, ήρθαν στην πόλη αυτή-με έναν μαγικό τρόπο- και οι Αλβανοί. Από κει που το 2000 ήταν ελάχιστες οικογένειες, μετά, λες και κάθε Αθηναίος έφερνε και τον Αλβανό του. Ένα μυστήριο πράγμα ρε παιδί μου….
Θα μου πείτε….υπήρχε ζήτηση. Φυσικά. Τόσοι κήποι, τόσα γκαζόν, τόσο μεγάλα σπίτια. Φυσικά, φυσικά….
Το σωτήριον έτος 2010 έκλεισαν οι ελάχιστες επιχειρήσεις. Ρημαδιόν… Κυριολεκτικά. Βλέπετε, οι κάτοικοι, άρχισαν να ψάχνουν χαμηλότερες τιμές. Όχι ότι είχαν θέμα οικονομικό. Από πού να το έχουν; Απλά, πες πες πες το Μέγκα ότι πεινάνε, είπαν κι αυτοί να μπουν στο κλίμα. Λουκέτο που λέτε τα μαγαζιά και βουρ όλοι στα κοντινά πολυκαταστήματα.
Οι Αλβανοί ντούροι. Να οι κήποι, να τα σπίτια, να τα 60 ευρώ μεροκάματο. Και δώσε να ανεβοκατεβαίνουν τα καλοχτενισμένα κεφάλια τα βράδυα εν μέσω Chivas και Drambuie.
Mετά, όμως, ήρθε το 2011. Είναι αυτό που λένε στην ιατρική, ότι όταν ο ασθενής πάρει την κάτω βόλτα, η επιδείνωση είναι ραγδαία. Πορεύεται προς τον θάνατο με χίλια. Η κάθε μέρα μετράει για δευτερόλεπτο.
Πράματα και θάματα συνέβησαν σε τούτη την βολεμένη πόλη, ιδίως τους τελευταίους μήνες:
- Oι Αλβανοί απολύθηκαν. Έκτοτε, τριγυρνούν στον δρόμο. Το ύφος τους έχει αλλάξει. Από πονηρό και
γλοιώδες, έχει γίνει σκοτεινό, μοχθηρό, με μία αδιευκρίνιστη υπόσχεση για εκδίκηση.
- Οι δημόσιοι υπάλληλοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι μάλλον υπάρχει κρίση. Άν τα ΑΤΜ είχαν στόμα να μιλήσουν και μπορούσαν να περιγράψουν τις αποσβολωμένες φάτσες τους στις δύο τελευταίες μισθοδοσίες, θα γράφανε βιβλία επί βιβλίων.
- Οι δημοτικοί υπάλληλοι, όντες κια ούσες κουνιάδοι, συνυφάδες, μπατζανάκηδες, συμπεθέρες, τριτοξάδελφα και δευτερανίψια του δημάρχου, έχασαν τον ύπνο τους. Ζόρικος ο Καλλικράτης ο άτιμος. Πόσο να ανοίξει τις φτερούγες του αυτός ο Δήμαρχος. Περιορίστηκε να σώσει τον στενό οικογενειακό του κύκλο και την γκόμενα. Οι υπόλοιποι απολύθηκαν ή παραμένουν, με άπειρα ερωτηματικά.
-Τα κεφάλια πια δεν είναι καλοχτενισμένα. Η ριζούλα πάει σύννεφο. Ούτε ανεβοκατεβαίνουν. Είναι μονίμως κάτω.
-Κάτι σούπερ ντούπερ βιλάρες μεγαλογιατρών που φτιάχτηκαν ξαφνικά εκεί γύρω στα αμαρτωλά 04/05/06, άλλαξαν χέρια σε μια νύχτα. Χάσαμε και τους μεγαλογιατρούς. Εξαφανίστηκαν…. Μας έμειναν οι βιλάρες και ακούμε και κάτι γερμανικά από τους νέους ενοίκους. Γερμανοί είναι, γερμανικά ομιλούν. Λογικό.
- Άρχισαν να λαμβάνουν χώρα ουσιώδεις πολιτικές συζητήσεις. Αίφνης, οι πρώην μεγαλοαστοί αντελήφθησαν ότι το Παστόκ ξεπουλάει βάσει σχεδίου, ότι ο Σαμαράς περιμένει τον τόπο να γίνει κρανίο enough για να ορμήξει, ότι η αριστερά εξακολουθεί να τους εμπαίζει ενδεδυμένη ολίγον διαφορετικό κοστουμάκι, οτι ο Καρατζαφέρης θα πουλούσε και τη μάνα του για ενός λεπτού υπουργησιμότητα , ότι η Ντόρα θα επιθυμούσε να είχαμε Πανσέληνο κάθε νυχτιά και πάει λέγοντας…..Άρχισαν επίσης να εμπλουτίζουν το λεξιλόγιό τους με τις λέξεις Έλληνας, Ελληνίδα, Πατρίδα και κάτι τέτοια πρώην εθνικιστικά, πασέ και μπανάλ.
Σήμερα βγήκα έξω πρωί-πρωί και γέμισα αισιοδοξία. Δεν είχα δει ποτέ αυτήν την τακτοποιημένη πόλη τόσο ανθρώπινα αληθινή. Σωροί σκουπιδιών, παντού. Επιτέλους. Ποτέ δεν απεργούσαν οι σκουπιδιάρηδες εδώ. Απέναντι σε ποιον να απεργήσουν;; Στην δημαρχάρα που τους έχωσε;; Τώρα όμως άλλαξαν τα δεδομένα. Το Δημαρχείο τελεί υπό κατάληψη. Μουσική από τα μεγάφωνα απλώνεται χιλιόμετρα μακριά. Δεν μου αρέσει η μουσική που παίζουν, πάλι από -αριστερά-το κόβουν, μου την σπάει αφόρητα το -αριστερό-μονοπώλιο του δικαιώματος στην επανάσταση, αλλά ας γίνει έστω η αρχή. Οι ελάχιστοι εναπομείναντες ενεργοί ελεύθεροι επαγγελματίες, σκέπτονται να κλείσουν τα μαγαζιά τους επ αόριστον. Δύσκολο. Αλλά όχι ακατόρθωτο. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο άμα το θέλεις αρκετά. Τίποτα.
Χαίρομαι, γιατί επιτέλους το λίπος τελειώνει. Σιγά-σιγά ξεραίνεται η -μεσαία τάξη-. Δυστυχώς, έπρεπε να περάσουν δύο χρόνια, να καταστραφούν κάποιες δεκάδες χιλιάδες επαγγελματιών, να φυτευτεί στο χώμα από αυτοκτονίες μία κωμόπολη, να διαλυθούν σπίτια, να, να, να, να, αλλά φτάνει η ώρα.
Έρχεται.
Θα είναι ένα τυχαίο περιστατικό που θα ανάψει τη φλόγα. Όπως ανάβει η φωτιά και εξαπλώνεται ραγδαία σε ένα δωμάτιο τίγκα στο υγραέριο, έτσι και η προσωπική φτώχεια του καθενός θα του οπλίσει το χέρι. Ακόμα κι αν τώρα, ως φτώχεια, σε κάποιους ορίζεται το να μην μπορούν να πάνε στα μπουζούκια και σε άλλους το να μην έχουν γάλα για το μωρό τους, αυτό θα αμβλυνθεί άμεσα.
Μια Εκάλη, μια Πολιτεία, ένα Πανόραμα Βούλας, ένα Κολωνάκι και τα αντίστοιχα χλιδάτα προάστια σε όλη την ελληνική επικράτεια, δεν αρκούν πια.
Ούτε ποσοτικά, ούτε ποιοτικά.
Καταρρέει η μεσαία τάξη. Οι νοικοκύρηδες.
Και πέφτοντας, θα πάρουν μαζί τους και τα σκατά.
Όταν όμως ξαναβγούν στην επιφάνεια, όσοι βγουν- για να είμαστε ρεαλιστές- θα είναι καθαροί.
Γιατί τα σκατά, στην καθαρή θάλασσα, δεν επιπλέουν.
Διαλύονται.
Φίλη αναγνώστρια.
πηγη