Η εν χορδαίς και οργάνοις αποπομπή του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ (ναι αυτού του…ευαγούς ιδρύματος με την βαρύφορτης σημασίας ονομασία Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, όπου κανονικά η λέξη “αξιοποίηση” θα έπρεπε πρό πολλού να αντικατασταθεί από την πιο εύηχη “αφάνιση”, μεστή σε περιεχόμενο) μας οδηγεί αναπόφευκτα σε δύο βάσιμες διαπιστώσεις:
του Στέλιου Συρμόγλου
Η πρώτη διαπίστωση αφορά την άμεση αντίδραση του “ευαισθητοποιημένου” ενάντια στην πρόκληση και την υποψία ακόμη διαπλοκής και διαφθοράς του πολιτικού συστήματος…Η “απόλυση” Σταυρίδη, επειδή επιβιβάστηκε στο learjet του μεγαλοεπιχειρηματία Μελισσανίδη, για να ταξιδέψει μέχρι την Κεφαλονιά, όπου έκανε τις διακοπές του, καταδείχνει την “ευαισθησία” του αρμόδιου υπουργού των Οικονομικών.Με μια ακαριαία “επιλεκτική” απόφαση επίδειξης “πολιτικού ήθους” ο Γιάννης Στουρνάρας εξοβέλισε τον “άνθρωπο” του Αντώνη Σαμαρά, χάρη στον οποίον η “πρωθυπουργική οικογένεια” στο σπίτι της στην Κηφισιά, απολαμβάνει τις ευεργετικές επιδράσεις της κολύμβησης στη “πισίνα”, την οποία ο Στέλιος Σταυρίδης ως επιχειρηματίας του είδους, κατασκεύασε σε παρελθόντα χρόνο…
Δεν γνωρίζω αν στενοχωρήθηκε περισσότερο ο πρωθυπουργός για την επιπόλαια εν πολλοίς ενέργεια του φίλου του Στέλιου Σταυρίδη ή για την εσπευσμένη απόφαση του έμπιστου υπουργού του Γιάννη Στουρνάρα, ώστε να εξαλειφθούν και ψίγματα καχυποψίας για την υποτιθέμενη…διαφανή πώληση του ΟΠΑΠ στον κ.Μελισανίδη. Είμαι σε θέση να γνωρίζω, όμως, ότι η “στενοχώρια” του Αντώνη Σαμαρά διήρκησε τόσο, όσο να τον καταπείσουν οι γνωστοί παρατρεχάμενοι του Μαξίμου και σύμβουλοί του από το πουθενά, ότι το…ατόπημα Σταυρίδη, είναι εξαιρετική επικοινωνιακή ευκαιρία, για “θέαμα” στην αρένα της λαϊκής ικανοποίησης, στο πλαίσιο πάντα της μελοδραματικής συχνά υποκρισίας της κυβέρνησης με την ισοπεδωτικά κατά τα άλλα ανάλγητη άσκηση της εξουσίας…
Οπότε και η εντολή στον πειθήνιο στις προσταγές του συμφέροντος και αποδεδειγμένα στις επιταγές της τρόικας υπουργού των Οικονομικών, ήταν μια απλή διαδικασία. Γιατί ποιός νοήμονας πολίτης μπορεί να ταυτίσει τον Γιάννη Στουρνάρα και την όψιμη “ευαισθησία” του με την αποπομπή του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ, με την εν γένει εμμονή του στην εφαρμογή αδιαπραγμάτευτων μνημονίων, που καθήλωσαν την ελληνική κοινωνία σε μια κατάσταση εξαθλίωσης; Οταν η χώρα βρίσκεται σε συνεχή υπανάπτυξη, κι όχι σε προοπτική “ανάπτυξης” που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση απευθυνόμενη στη μωροπιστία του κοινωνικού πλήθους; Μια υπανάπτυξη μάλιστα μ΄όλα τα
....συνακόλουθα, που διαπλατύνει ανεξέλεκτα το χάσμα ανάμεσα στην επιχειρηματική νομενκλατούρα και την κοινωνική μάζα…
Δεν γνωρίζω πόσο αλήθεια “στενοχωρήθηκε” ο πρωθυπουργός με την όλη εξέλιξη του θέματος, αλλά γνωρίζω ότι η πραγματική του “στενοχώρια” θα έπρεπε να ήταν για την πορεία του ΤΑΙΠΕΔ, που μόλις σ’ ένα χρόνο άλλαξε τρείς προέδρους, χωρίς ουσιαστικά καμία δραστηριότητα και με επιβάρυνση του δημόσιου κορβανά από τους παχυλούς μισθούς των επιφορτισμένων με την…αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Οπως πρέπει να θλίβεται για το θέμα πώλησης του ΟΠΑΠ, το οποίο φαίνεται να είναι διάτρητο, όχι μόνο ως πρός το τίμημα της πώλησης, αλλά και ως πρός την ηθική υπόσταση του αγοραστή του, αφού ο εν λόγω επιχειρηματίας, ναί μεν πρωθυπουργικός φίλος από τα παλιά επίσης, αλλά και οφειλέτης δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ πρός το δημόσιο, με τον Τειρεσία να τον “φλερτάρει” επίμονα, αλλά η ανήθικη “ηθική” του πολιτικού συστήματος να μπαίνει ασπίδα στις ορμές του…
Αυτή είναι η πρώτη διαπίστωση, που αναδεικνύει και το πραγματικό “ελάττωμα” της απόφασης αποπομπής Σταυρίδη, ο οποίος φαίνεται ότι διακατέχεται από το σύνδρομο του learjet, πολύ γνωστό σύμπτωμα της αυτάρεσκης ματαιοδοξίας, που εξελίσσεται σε νοσηρή κατάσταση, αν και κάποιες φορές αναπάντεχα γεγονότα προλαβαίνουν την εξέλιξη της “νόσου”. Κι ως πρός αυτό, ο περιφερόμενος από το πρωί ανά τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά πάνελ Στέλιος Σταυρίδης, για να “υποστηρίξει” την αναγκαιότητα της αξιοποίησης- αφάνισης της δημόσιας περιουσίας και ότι δεν κρατάει καμία πικρία για την αποπομπή του, είναι αξόχως τυχερός!
Η δεύτερη διαπίστωση είναι ενδεικτική του κλίματος υποκρισίας και της “εύπεπτης” ψευδολογίας της κυβέρνησης, στο οποίο εθίστηκε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Οι Ελληνες από κάποιο έμφυτο μαζοχισμό ηδονιζόμαστε με τη θέα και πολύ περισσότερο με το βίωμα αντιδράσεων, όταν μάλιστα έχουν και “γαργαλιστικό” περιεχόμενο. Η αποπομπή Σταυρίδη διέθετε “στοιχεία” για “μαζοχιστική ικανοποίηση” ή πιο κομψά ίσως για την ικανοποίηση του δημοσίου αισθήματος…
Κι αυτή η κοινωνική αντίδραση γενικώς, μου θυμίζει κατά καιρούς τη γνωστή ταινία του Μπουνιουέλ, οι παλαιότεροι θα τη θυμούνται, με τίτλο “Η ωραία της ημέρας”. Ενας πολύ σοβαρός και απρόσιτος δικαστής πήγαινε σε… κρυφόσπιτο “ίνα ερασθεί” με την ωραία. Αλλά αντί των ερωτικών περιπτύξεων ήθελε να τον μαστιγώνει άγρια κι εκείνος να μπουσουλάει ως υπομονετικό και πειθήνιο τετράποδο…Αυτό ήθελε ο δικαστής και φυσικά το πλήρωνε αδρά. Τα βίτσια, εξάλλου, πληρώνονται.
Ετσι και πολλοί Ελληνες, από τότε που ανακαλύψαμε την πίτσα καπριτσιόζα και βιτσιόζα, αποκτήσαμε τα δικά μας “βίτσια”. Κι ο εθισμός σε κάθε επικοινωνιακό τέχνασμα, σε κάθε αποδοχή της “στιλιζαρισμένης” πολιτικής φρασεολογίας, χωρίς να χρεώνεται με τίποτα και η παθητική παρατήρηση της πολιτικής πράξης που έχει καταντήσει μανιέρα, αποτελούν εθελούσιο μαστίγωμα, όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος. Και το “αποτέλεσμα” έχει πάντα βαρύ τίμημα για την κοινωνία.
Ετσι πορευόμαστε με γεμάτες τις αποσκευές μας ευπιστία και ελαφρόνοια ενίτοτε, που ενδυναμώνουν την αλαζονεία, την κουφότητα, τη μωρία και μύρια άλλα κακά των κυβερνώντων. Ετσι η πολιτική επινοητικότητα στοιχειοθετεί στην κοινωνία μια τερατώδη ορθοπεδική μηχανή, η οποία τείνει να κανονίζει τα ακανόνιστα και να αξομοιώνει τα άνομοια, να καταργεί τις αποχρώσεις και να παραμορφώνει τις απόψεις κατά τρόπο συρρικνωτικό για τη δημοκρατική λειτουργία και ισοπεδωτικό για την έννοια του προσώπου.
freepen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου