Τρέμουν την κοινωνική ανυπακοή

Η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει επιχείρηση εκφοβισμού με στόχο να κάμψει τα κινήματα κοινωνικής ανυπακοής, το "δεν πληρώνω, δεν πληρώνω", που αναπτύσσονται για τα εισιτήρια στις αστικές συγκοινωνίες και τα διόδια στις εθνικές οδούς. Πρόκειται για μορφές αγώνα που συναντώνται για πρώτη φορά στη χώρα μας και επιχειρούν να απαντήσουν στην αμηχανία και στην υπόκωφη οργή των πολιτών μπροστά στη λαίλαπα του...
 Μνημονίου. Η κυβέρνηση φοβάται ότι οι ξεχωριστοί αγώνες μπορούν να συνδεθούν σε μια κεντρική διεκδίκηση για την ανατροπή των ακολουθούμενων πολιτικών.

Επίμονα ο πρωθυπουργός ζητεί "να εφαρμοστεί ο νόμος", υπονοώντας με απροκάλυπτα αυστηρό ή και αυταρχικό τρόπο. Ενόχλησαν μάλιστα δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης Χ. Καστανίδη, ο οποίος είπε τα αυτονόητα για έναν υπουργό Δικαιοσύνης σε ένα κράτος δικαίου, ότι δηλαδή οι νόμοι δεν εφαρμόζονται ερήμην των κοινωνικών συνθηκών.
Dura lex, sed lex, το αξίωμα του Ρωμαϊκού Δικαίου (σκληρός νόμος, αλλά νόμος) είναι υποκριτικό να το επικαλείται μια εξουσία που καθοδηγείται από την τάση καταπάτησης νόμων και δικαιωμάτων εν ονόματι του "υπέρτερου νόμου" του Μνημονίου. Είναι εξοργιστικό να ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός (και όσοι τον ακολουθούν σ' αυτή την επίδειξη πυγμής, ορεγόμενοι οφέλη από τη συμμετοχή τους στο εκκολαπτόμενο "κόμμα της τάξης και του νόμου") ότι υπερασπίζεται τη νομιμότητα, όταν μόλις προχθές κουκούλωσε τα σκάνδαλα, όταν το Μνημόνιο παρακάμπτει τη συνταγματική τάξη, όταν εκχωρούνται αρμοδιότητες της Βουλής στον υπουργό Οικονομικών κ.λπ. κ.λπ.

Με ποια ηθική νομιμοποίηση θα προχωρήσει η κυβέρνηση στην καθιέρωση ακόμη και ιδιώνυμου ποινικού αδικήματος για τη μη πληρωμή εισιτηρίου ή διοδίων; Δεν προβληματίζεται ότι δεν πείθει ούτε η κινδυνολογία των επιχειρημάτων του τύπου "θα πέσουν έξω οι συγκοινωνίες, θα πληρώσουν όλοι οι φορολογούμενοι"; Και πώς να πείσει, όταν η κυβέρνηση αμνηστεύει τη φοροδιαφυγή και πριμοδοτεί τις προκλητικές φοροαπαλλαγές;

Η νομιμότητα είναι δυναμική έννοια, το δίκαιο διαπλάθεται, οι νόμοι αντικατοπτρίζουν κοινωνικές σχέσεις, αντανακλούν αλλά και διαμορφώνουν τον κοινωνικό συσχετισμό δύναμης. Το δίκαιο του ισχυρού ποτέ δεν ήταν ταυτόσημο με το δίκαιο και την ηθική. Με αυτή την έννοια, η κοινωνική ανυπακοή, στον βαθμό που προβάλλει τη δυναμική σχέση ανάμεσα στο τεθειμένο δίκαιο, την ηθική και την κοινωνική δικαιοσύνη, συνιστά την πραγματική όψη της νομιμότητας, με βάση την οποία, σε κάθε κράτος δικαίου, επιχειρείται η έλλογη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=597225