Η πηγή; Αρχαία ελληνικά!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΦΗΝΟΥΜΕ την κα Ρεπούση με το φιδίσιο πρόσωπο να εφορμά στα γνησίως εθνικά μας. Την κάναμε «φίρμα», την ψήφισαν περίεργοι (και πιθανώς κοψοχέρηδες) κι ούτε σκέψη (της) για «ήμαρτον». Η μικρασιατική μας τραγωδία σε μια λέξη (της) και, αντί συγγνώμης, μοστράρεται για τα περαιτέρω. Για τα αρχαία ελληνικά (μας), για τους  λόγους (της), βαθείς και ανεξερεύνητους.

ΝΑ σταθούμε, λοιπόν, στο γλωσσικό, που τυράννησε γενιές ελλήνων, με ξεσηκωμούς και μαχαιρώματα, έως και φόνους. Χωρίς εθνικισμούς, προγονολατρία και πατριδοκαπηλικές εξάρσεις.

ΞΕΚΙΝΑΜΕ απ’ το…αποτέλεσμα. Το γλωσσικό μας χάλι (γενικά). Με τον δάσκαλο να σηκώνει το λάβαρο για μεγαλύτερο μισθό, τον γονιό για θέματα «βατά» και τον μικρό «αγωνιστή» πλησίστιο για…καταλήψεις.

ΑΠΟ μετάφραση (και μόνο), λοιπόν, τα αρχαία κείμενα και…καθαρίσαμε. Το επιθυμεί η παραπάνω κυρία, το γουστάρει ο μαθητής (της «ήσσονος προσπαθείας»), το επιθυμεί και ο…Κίσινγκερ. «Μακριά απ’ τη γλώσσα και τις παραδώσεις τους δυσκολοκυβέρνητους έλληνες!». Κάπως έτσι το’ πε κι

...

εμείς σπεύσαμε. Με διαδικασίες απεμπόλησης εθνικών μας κληροδοτημάτων, που μας κράτησαν, ανάμεσα σε ανθέλληνες και θηρία.

«ΜΗΝ πιεις απ’ τη στάμνα, όταν μπορείς να πας στην πηγή». Κι αν νομίζεις πως θα μιλήσεις τη δημοτική ξεκομμένος απ’ την πηγή; Στέκεσαι ξεκάρφωτος και μετέωρος, σε μιαν αφύσικη και αγωνιώδη προσπάθεια κάπου ν’ ακουμπήσεις. Με το αρχαιοελληνικό κείμενο να διδάσκεται στα σχολεία «κουτόφραγκων». Και, βέβαια, η επαφή με το αρχαίο κείμενο (και πάνω του τη γραμματική) είναι αναγκαιότητα. Με ομαλό βηματισμό για τη νεοελληνική. Μη γίνει ( η γλώσσα μας) έρμαιο θλιβερών γλωσσοπλαστών με νεολογισμούς που αναπαράγουν όρους της…γιαγιάς (Φληβάρς αντί Φεβρουάριος) και φτάνουν στην «Πενταήμερη».

ΚΑΙ πως να κάνει «παραγωγή» ο μαθητής, χωρίς τις δασυνόμενες λέξεις και τα πάθη φωνηέντων που θέλουν «ανθυπολοχαγό», τον «αντ-υπολοχαγό», «αφαίρεση», «εφησυχάζω» κλπ;

ΚΑΛΗ η πληροφόρηση περί την κα Μενεγάκη, η ψυχαγωγία (μετά στοιχείων…μόρφωσης) «παρά τω Λαζοπούλω», αλλά (με τη φορά των πραγμάτων) μην τρίβουμε τα μάτια για τα «γκρήκλις» και το λεξιλόγιο (των 50 λέξεων) των «θεών» της τηλεθέασης.