Τελικά το να σκύβεις το κεφάλι για να αρπάξεις καρπαζιές στην καλύτερη περίπτωση, φαίνεται πως δεν είναι κάτι το τόσο τρομερό. Τουλάχιστον εμείς ως λαός αποδείξαμε πως τρία χρόνια τώρα τα καταφέρνουμε μια χαρά.
του Στρατή Μαζίδη
Κατάπιαμε όλα τα μέτρα δίχως ουσιαστική αποτελεσματική αντίδραση. Ακόμη κι όταν φάνηκε ότι πήγαμε να ξεμυτίσουμε, στο φινάλε μαζευτήκαμε πάλι στο μαντρί που θα έλεγε κι ο Αβέρωφ.Έχουν περάσει μέτρα που κανείς δεν πίστευε ποτέ ότι θα ήταν δυνατό να εφαρμοστούν στη χώρα μας αποδεικνύοντας περίτρανα την αξία της φράσης “ποτέ μη λες ποτέ”.
Χαράτσια, τέλη, επιτηδεύματα, προκαταβολές φόρων, μετατροπή των μισθών σε χαρτζιλίκι, βίαιη φτωχοποίηση μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ενός ολόκληρου λαού.
Θυμάμαι που έλεγα ότι οι γείτονες έχουν μια κοινή στρατηγική κι ας διαδέχονται ο ένας τον άλλο στην εξουσία ενώ στην Ελλάδα η κάθε εναλλαγή στην
... κυβέρνηση είχε ως πρώτο της μέλημα να ξηλώσει και να σβήσει ότι έκανε ο προηγούμενος. Από το τελευταίο χωριουδάκι έως την κυβέρνηση. Να όμως που άλλαξε και αυτό με τη διαφορά ότι πλέον υπάρχει μια κυβερνητική συνέχεια στην καταστροφή του τόπου.
Κι εμείς τι κάνουμε;
Απλά κλαιγόμαστε, διαμαρτυρόμαστε, μαζευόμαστε, προσπαθούμε να ξεφύγουμε, μεταναστεύουμε, αποδείξαμε πως είμαστε ικανοί μέχρι και να πάρουμε φόρα να φουντάρουμε από το μπαλκόνι αλλά τελικά μόνο ένα φαίνεται πως δεν μπορούμε να καταφέρουμε.
Να αλλάξουμε και να τους αλλάξουμε…
FREEPEN
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου