Του Θ. Δημάδη
Αναρωτιέμαι τι μπορεί να σημαίνει σήμερα ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα για έναν νέο άνεργο ή έναν εργαζόμενο των 500 και 600 ευρώ, ως επί το πλείστον χωρίς ασφάλιση, ο οποίος τις περισσότερες φορές χρησιμοποιείται ως "μερικής χρήσης", προσλαμβάνεται δηλαδή με ευέλικτες μορφές απασχόλησης ή εξαναγκάζεται σε υπερωριακή απλήρωτη εργασία υπό το φόβητρο της απόλυσής του, ενίοτε και χωρίς αποζημίωση σύμφωνα με το πρόσφατο νόμο της φιλεργατικής κυβέρνησή μας.
Συνδικαλιστικές οργανώσεις, κόμματα, πολιτικοί και πολιτευτές ανασύρουν από τα συρτάρια τους κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα ίδια και τα ίδια μηνύματα, τροποποιημένα ή παραλλαγμένα αλλά στην ουσία τους το ίδιο ξύλινα, κούφια και
.
προκάτ συνταγμένα. Όπως ακριβώς, δηλαδή, θα έπρεπε να είναι ώστε η πλειονότητα των Ελλήνων εργαζομένων να θεωρούν με το πέρασμα των χρόνων την Πρωτομαγιά ως ημέρα αργίας και όχι απεργίας, ως είθισται.
Φέτος, όμως, η εργατική Πρωτομαγιά στη χώρα μας είναι διαφορετική απ' όλες τις προηγούμενες. Όχι μόνο γιατί οι άνθρωποι που αποτελούν το εργατικό δυναμικό στη χώρα μας βάλλονται πολλαπλώς τόσο στις απολαβές τους όσο και στις εργασιακές συνθήκες υπό τις οποίες καλούνται να επιβιώσουν. Και απέναντι τους αυτή τη φορά δεν είναι οι εργοδότες τους- ιδιαίτερα οι μικρομεσαίοι- που δίνουν κι αυτοί τη δική τους μάχη για να κρατηθούν στα πόδια τους και να μην βουλιάξει την επιχείρησή τους η κρίση. Απειλή για τον σημερινό Έλληνα εργαζόμενο δεν είναι άλλος παρά το ίδιο το κράτος, το οποίο μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο αντί να αμβλύνει τις προϋπάρχουσες στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας, φρόντισε να τις γιγαντώσει. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι η Ελλάδα από τη μία μεριά υιοθετεί μία σειρά μέτρων που υποτίθεται ευνοούν τις ευελιξία και την κινητικότητα των εργαζομένων μέσα στο σύγχρονο πλέγμα της αγοράς εργασίας, αλλά αυτή η ίδια η ευελιξία και κινητικότητα γίνεται μπούμερανγκ εναντίον τους από τη στιγμή που το κράτος αποδεικνύεται ανίκανο- αν όχι απρόθυμο- όχι να επιβάλλει αλλά να εφαρμόσει τους κανόνες εκείνους που θα προστατεύουν το υγιές κομμάτι του εργατικού δυναμικού απέναντι στις περιπτώσεις εκμετάλλευσης και, ακόμα περισσότερο, κερδοσκοπίας των εργοδοτών εις βάρος αυτών των εργαζομένων.
Και συνένοχοι για αυτήν την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία οδηγεί ακόμα και τους πιο ικανούς και παραγωγικούς εργαζομένους στην Ελλάδα το ελληνικό τύπου εργασιακό μοντέλο "ευέλικτης εκμετάλλευσής" τους, είναι φυσικά οι συνδικαλιστικοί φορείς. Οι οποίοι σήμερα, ημέρα επετείου του εορτασμού της Πρωτομαγιάς, θα κάνουν για ακόμα μία φορά αυτό που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν εδώ και χρόνια. Να συνεχίζουν τον ίδιο απροκάλυπτο εμπαιγμό των εργαζομένων με κενή συνθηματολογία. Άλλωστε οι μόνες επιτυχίες που έχουν καταγράψει στο ενεργητικό τους είναι να αντιστέκονται σε κάθε μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία σε αυτή τη χώρα χωρίς να προτείνουν λύσεις στα προβλήματα αλλά ως φορείς άρνησης κάθε αλλαγής όλα τα προηγούμενα χρόνια να έχουν γιγαντώσει το λογαριασμό τον οποίον καλούνται να πληρώσουν σήμερα οι νεότερες γενιές εργαζομένων. Η κρίση άλλωστε απέδειξε ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη τέτοιου τύπου συνδικαλιστικές ηγεσίες που μέχρι χθες το μόνο που έκαναν ήταν να προστατεύουν, εκτός από τους εαυτούς τους, τις μικρές συντεχνιακές ομαδούλες τους, οι οποίες απολάμβαναν προνόμιων που καλούνται να πληρώσουν σήμερα όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.
Στο φετινό εορτασμό της Πρωτομαγιάς συνδικαλιστές, κόμματα και πολιτικοί θα ήταν προτιμότερο να σιωπήσουν γιατί το δράμα της ανασφάλειας και της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στη χώρα μας δεν ανέχεται άλλη μία φορά την συνθηματολογία του εμπαιγμού. Ένας εργάτης ή μία υπάλληλος των 600 ευρώ δεν περιμένει το δικό τους προκάτ μήνυμα της Πρωτομαγιάς για να νιώσει πιο ασφαλής ότι την επόμενη μέρα δε θα μπει κι αυτός ή κι αυτή στη μακρά λίστα της ανεργίας. http://www.protagon.gr/resources/2011-05/dimprotom-thumb-large.jpg
Συνδικαλιστικές οργανώσεις, κόμματα, πολιτικοί και πολιτευτές ανασύρουν από τα συρτάρια τους κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα ίδια και τα ίδια μηνύματα, τροποποιημένα ή παραλλαγμένα αλλά στην ουσία τους το ίδιο ξύλινα, κούφια και
.
προκάτ συνταγμένα. Όπως ακριβώς, δηλαδή, θα έπρεπε να είναι ώστε η πλειονότητα των Ελλήνων εργαζομένων να θεωρούν με το πέρασμα των χρόνων την Πρωτομαγιά ως ημέρα αργίας και όχι απεργίας, ως είθισται.
Φέτος, όμως, η εργατική Πρωτομαγιά στη χώρα μας είναι διαφορετική απ' όλες τις προηγούμενες. Όχι μόνο γιατί οι άνθρωποι που αποτελούν το εργατικό δυναμικό στη χώρα μας βάλλονται πολλαπλώς τόσο στις απολαβές τους όσο και στις εργασιακές συνθήκες υπό τις οποίες καλούνται να επιβιώσουν. Και απέναντι τους αυτή τη φορά δεν είναι οι εργοδότες τους- ιδιαίτερα οι μικρομεσαίοι- που δίνουν κι αυτοί τη δική τους μάχη για να κρατηθούν στα πόδια τους και να μην βουλιάξει την επιχείρησή τους η κρίση. Απειλή για τον σημερινό Έλληνα εργαζόμενο δεν είναι άλλος παρά το ίδιο το κράτος, το οποίο μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο αντί να αμβλύνει τις προϋπάρχουσες στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας, φρόντισε να τις γιγαντώσει. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι η Ελλάδα από τη μία μεριά υιοθετεί μία σειρά μέτρων που υποτίθεται ευνοούν τις ευελιξία και την κινητικότητα των εργαζομένων μέσα στο σύγχρονο πλέγμα της αγοράς εργασίας, αλλά αυτή η ίδια η ευελιξία και κινητικότητα γίνεται μπούμερανγκ εναντίον τους από τη στιγμή που το κράτος αποδεικνύεται ανίκανο- αν όχι απρόθυμο- όχι να επιβάλλει αλλά να εφαρμόσει τους κανόνες εκείνους που θα προστατεύουν το υγιές κομμάτι του εργατικού δυναμικού απέναντι στις περιπτώσεις εκμετάλλευσης και, ακόμα περισσότερο, κερδοσκοπίας των εργοδοτών εις βάρος αυτών των εργαζομένων.
Και συνένοχοι για αυτήν την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία οδηγεί ακόμα και τους πιο ικανούς και παραγωγικούς εργαζομένους στην Ελλάδα το ελληνικό τύπου εργασιακό μοντέλο "ευέλικτης εκμετάλλευσής" τους, είναι φυσικά οι συνδικαλιστικοί φορείς. Οι οποίοι σήμερα, ημέρα επετείου του εορτασμού της Πρωτομαγιάς, θα κάνουν για ακόμα μία φορά αυτό που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν εδώ και χρόνια. Να συνεχίζουν τον ίδιο απροκάλυπτο εμπαιγμό των εργαζομένων με κενή συνθηματολογία. Άλλωστε οι μόνες επιτυχίες που έχουν καταγράψει στο ενεργητικό τους είναι να αντιστέκονται σε κάθε μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία σε αυτή τη χώρα χωρίς να προτείνουν λύσεις στα προβλήματα αλλά ως φορείς άρνησης κάθε αλλαγής όλα τα προηγούμενα χρόνια να έχουν γιγαντώσει το λογαριασμό τον οποίον καλούνται να πληρώσουν σήμερα οι νεότερες γενιές εργαζομένων. Η κρίση άλλωστε απέδειξε ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη τέτοιου τύπου συνδικαλιστικές ηγεσίες που μέχρι χθες το μόνο που έκαναν ήταν να προστατεύουν, εκτός από τους εαυτούς τους, τις μικρές συντεχνιακές ομαδούλες τους, οι οποίες απολάμβαναν προνόμιων που καλούνται να πληρώσουν σήμερα όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.
Στο φετινό εορτασμό της Πρωτομαγιάς συνδικαλιστές, κόμματα και πολιτικοί θα ήταν προτιμότερο να σιωπήσουν γιατί το δράμα της ανασφάλειας και της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στη χώρα μας δεν ανέχεται άλλη μία φορά την συνθηματολογία του εμπαιγμού. Ένας εργάτης ή μία υπάλληλος των 600 ευρώ δεν περιμένει το δικό τους προκάτ μήνυμα της Πρωτομαγιάς για να νιώσει πιο ασφαλής ότι την επόμενη μέρα δε θα μπει κι αυτός ή κι αυτή στη μακρά λίστα της ανεργίας. http://www.protagon.gr/resources/2011-05/dimprotom-thumb-large.jpg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου