Ο χθεσινός μαραθώνιος συναντήσεων του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς είχε κάτι καταθλιπτικό. Ο ένας μετά τον άλλο έβγαιναν από το Μέγαρο Μαξίμου με ύφος σχεδόν πένθιμο, σαν να είχαν μόλις ακούσει το θλιβερό άγγελμα. Χωρίς υψηλούς αντιπολιτευτικούς τόνους, περιορίστηκαν ο καθένας απ’ αυτούς είτε να υπενθυμίσει τη δική του γνωστή θέση γύρω από το Μνημόνιο είτε να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα.
● Ο Σαμαράς προέταξε το πακέτο στο οποίο συμφωνεί με την κυβέρνηση: ευρωομόλογο, αναπτυξιακό ευρωπαϊκό ομόλογο, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου της τρόικας, μείωση του κόστους δανεισμού, επαναγορά των ελληνικών ομολόγων. Και δεν...
παρέλειψε να καταφερθεί κατά του Μνημονίου επειδή «προκαλεί ασφυξία στην ελληνική οικονομία» και να ζητήσει «δραστική αλλαγή των όρων του», αλλά και να ζητήσει να μην υπάρξουν νέα σκληρά μέτρα στο πλαίσιο της επιμήκυνσης του δανείου της τρόικας.
● Η Παπαρήγα μίλησε ξεκάθαρα για το ότι «θα υπάρξει κάποια συμφωνία στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ελεγχόμενη χρεοκοπία» και επανέλαβε τη δική της ατζέντα: «Οποιαδήποτε όμως συμφωνία κι αν υπάρξει και οποιαδήποτε παραλλαγή, ένα είναι το κρατούμενο: Νέα δυσβάσταχτα, αβάσταχτα μέτρα κατά του ελληνικού λαού, κατά των λαών της Ευρώπης. Επομένως συναίνεση δεν μπορεί να υπάρξει».
● Ο Καρατζαφέρης το έριξε στα σιβυλλικά και, αφού είπε πως στις 25 Μαρτίου διακυβεύεται το κατά πόσο «θα είμαστε, όλη η Ευρώπη, μια γερμανική επαρχία», το έριξε στο ποδόσφαιρο: «Το αμυντικό παιχνίδι των κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ δεν απέδωσε, έχουμε γνωρίσει μόνον ήττες και υποβαθμίσεις. Εγώ συνιστούσα και συνιστώ επιθετικό παιχνίδι. Η επιθετική πολιτική μπορεί να φέρει καλύτερα αποτελέσματα».
● Ο Τσίπρας, θεωρώντας ότι «το τελευταίο ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο που έχει μείνει στην ελληνική πλευρά σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ο πρωθυπουργός να πει δημόσια την αλήθεια», ζήτησε δημοψήφισμα για το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, «εντελώς διαφορετική πολιτική παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, αναδιανομής του πλούτου και ανάπτυξης» και «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο».
● Η Μπακογιάννη ζήτησε κι αυτή «να πούμε όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό» διεκδικώντας, σύμφωνα με το διακηρυγμένο πνεύμα Παπακωνσταντίνου, «το ταχύτερο δυνατόν τη μείωση του κράτους» και «το διαπραγματευτικό πακέτο το οποίο θα έρθει ως σύμφωνο στη Βουλή των Ελλήνων, να συμφωνηθεί και να ψηφιστεί από 180 βουλευτές καθότι θα αφορά μία θητεία πολύ πέραν της κυβερνητικής θητείας της σημερινής».
● Ο Κουβέλης, με άξονα διεκδίκησης «τη συνολική αντιμετώπιση όλου του χρέους της Ελλάδας» και «την οικονομική διακυβέρνησή της Ευρώπης», ζήτησε «αναδιάρθρωση, η οποία θα αφορά και την επιμήκυνση και το επιτόκιο και σε κάθε περίπτωση την έκδοση ευρωομολόγου» μαζί με «αλλαγή του περιεχομένου της πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας για τη δίκαιη κατανομή των βαρών».
● Οι μόνοι πραγματικά αδικημένοι σ’ αυτόν τον μαραθώνιο ήταν οι Οικολόγοι Πράσινοι, οι οποίοι δικαίως διαμαρτυρήθηκαν για το φάουλ της μη πρόσκλησής τους – αφού κλήθηκαν Κουβέλης και Ντόρα, που δεν διαθέτουν Κοινοβουλευτικές Ομάδες –, έκαναν δήλωση με την οποία παρέχουν «στήριξη για χαμηλότερα επιτόκια και για ευνοϊκότερους όρους αποπληρωμής» και διευκρίνισαν ότι: «Αδυνατούμε όμως να συναινέσουμε σε συνταγές που ήδη δείχνουν την αποτυχία τους».
Ποια ακριβώς «συνολική λύση»;
Όλα καλά κι όλα ωραία, αλλά γιατί ακριβώς κλήθηκαν οι πολιτικοί αρχηγοί από τον πρωθυπουργό; Αρχικά ξέραμε ότι θα καλούνταν για να τους ζητηθεί συναίνεση, χωρίς να ξεκαθαρίζεται επί τίνος ακριβώς. Στη συνέχεια μαθαίναμε ότι δεν επρόκειτο για προσκλητήριο συναίνεσης, αλλά στήριξης των «εθνικών θέσεων» στη διαπραγμάτευση που θα λάβει χώρα στις 11 και 25 Μαρτίου, στις δύο συνεχόμενες συνόδους κορυφής. Τι θέλει όμως να διαπραγματευθεί εκεί ο πρωθυπουργός, που να απαιτεί τη στήριξη της αντιπολίτευσης;
Όπως είπε ο ίδιος στη δήλωσή του μετά τις συναντήσεις, διεκδικεί μια «συνολική λύση», άνευ λοιπών προσδιορισμών. Στη συνέχεια μας είπε ποια θέματα είναι «ανοιχτά, δηλαδή σε διαπραγμάτευση»: «η ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση, το λεγόμενο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, ο μελλοντικός μηχανισμός στήριξης, οι όροι εξυπηρέτησης του χρέους από τα κράτη - μέλη που αντιμετωπίζουν προβλήματα, όπως είναι και η πατρίδα μας». Και επιπλέον: «η έκδοση ευρωομολόγων και η επιβολή φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών».
Μας είπε ακόμη ότι «η σταθερότητα της Ευρωζώνης απαιτεί συνολική λύση και σε αυτή τη συνολική λύση θα επιμείνουμε». Πάλι χωρίς κανέναν προσδιορισμό για τον χαρακτήρα αυτής της λύσης. Διότι η περιγραφή των ζητημάτων που είναι «ανοιχτά» και «υπό διαπραγμάτευση» δεν συνιστά κάποιου είδους «εθνική θέση». Αφήστε που κι αυτή η περιγραφή είναι ελλιπέστατη.
● Δεν μας είπε για παράδειγμα το βασικότερο: ότι η Μέρκελ προσέρχεται επίσης με επιδίωξη μια «συνολική λύση». Μόνο που η δική της εκδοχή περιλαμβάνει, π.χ., με στόχο τη διατήρηση ελλειμμάτων και χρέους σε πολύ χαμηλά επίπεδα, την απαίτηση για επιβολή κοινών όρων δημοσιονομικής πολιτικής, τους οποίους η Ελλάδα είναι αδύνατον να υπηρετήσει.
● Δεν μας είπε ότι η «συνολική λύση» που επιθυμεί η Γερμανία περιλαμβάνει τη δυνατότητα ελεγχόμενης πτώχευσης σε περίπτωση αποτυχίας των προγραμμάτων χρηματοδοτικής στήριξης για τις χώρες της ευρωζώνης, με «κούρεμα» χρέους, και μάλιστα με τη συμμετοχή και ιδιωτών πιστωτών.
● Δεν μας είπε ακόμη ότι αυτή τη... «λεπτομέρεια» του πακέτου της «συνολικής λύσης» της Μέρκελ ο ίδιος επισήμως από καιρό την αντιστρατεύεται. Εκτός αν το είπε στους πολιτικούς αρχηγούς, οι οποίοι εκλήθησαν να παράσχουν τη στήριξή τους σε μια «εθνική προσπάθεια» της οποίας καμιά λεπτομέρεια – γιατί άραγε; – δεν αναφέρθηκε δημοσίως.
Ερώτημα 1: Αυτή η «εθνική προσπάθεια» περιλαμβάνει και την απειλή... βέτο, την οποία αρκετοί δημοσιογράφοι – και μόνο... – ανέλαβαν να διακινήσουν τις τελευταίες μέρες για να μας πείσουν ότι ο αρχηγός Γιώργος είναι αποφασισμένος να τα παίξει όλα για όλα; Απάντηση: Μπάαα...
Ερώτημα 2: Αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση – sorry: ο πρωθυπουργός αυτοπροσώπως – προτίθεται να απειλήσει με βέτο, αυτό τι ακριβώς θα αφορά; Κανένας μέχρι σήμερα από τους διακινητές του ιλαρού αυτού «σεναρίου» δεν βγήκε να μας το εξηγήσει και μας έχει μείνει η απορία.
Ερώτημα 3: Όσοι συμφωνούν με την επιμήκυνση, τη συνολική αναδιάρθρωση - αναδιαπραγμάτευση του χρέους και το ευρωομόλογο, πόσες ενστάσεις θα είναι σε θέση να αρθρώσουν αν και όταν αυτά υλοποιηθούν; Θα είναι αρκετό να επικαλεστούν ότι τα πρότειναν με διαφορετικούς όρους; Μήπως κάτι ήξεραν η Παπαρήγα που μίλησε ανοιχτά για την ελεγχόμενη χρεοκοπία, ο Καρατζαφέρης που πέταξε την μπάλα στην εξέδρα και ο Τσίπρας που πέρασε πάνω από το πρόβλημα ζητώντας δημοψήφισμα για το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας;
Ερώτημα 4: Όσοι ζητούν με κάποιον τρόπο αναδιάρθρωση - αναδιαπραγμάτευση του χρέους ή επιμήκυνση χωρίς σκληρά μέτρα ή αμφισβητούν το Μνημόνιο έχουν ακούσει ποτέ για τη δανειακή σύμβαση με την τρόικα;
● Γνωρίζουν τις δεσμεύσεις που αυτή έχει παραγάγει για την Ελλάδα;
● Ξέρουν ότι τα αλλεπάλληλα Μνημόνια δεν είναι τίποτε άλλο από εργαλεία για την υλοποίηση των όρων αυτής της σύμβασης;
● Αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορεί να υπάρξει διαπραγματευτικό όπλο για αλλαγή ή κατάργηση του Μνημονίου χωρίς ανατροπή βασικότατων όρων της δανειακής αυτής σύμβασης;
● Ποια είναι η διαπραγματευτική δύναμη μιας κυβέρνησης η οποία έχει οικειοθελώς παραιτηθεί από κάθε ασυλία έναντι των απαιτήσεων των πιστωτών της;
Ο
πρωθυπουργός χθες ζήτησε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ανάληψη ευθυνών και στήριξη. Χωρίς όμως ο ίδιος να ξεκαθαρίσει, δημοσίως τουλάχιστον, για ποιο πράγμα ακριβώς. Δεν πειράζει. Ο καιρός που θα μάθουμε και επισήμως δεν αργεί πολύ. Το μόνο που αξίζει να παρατηρήσουμε είναι ότι, αν έχεις θετικές προσδοκίες σε μια διαπραγμάτευση εν μέσω βαθιάς κρίσης και σαρωτικής αμφισβήτησης, δεν ζητάς στήριξη. Αυτή τη διεκδικείς μόνο όταν τα μαύρα σύννεφα συσσωρεύονται απειλητικά.
Ίσως γι' αυτό οι πολιτικοί αρχηγοί βγήκαν από τα ραντεβουδάκια με τον πρωθυπουργό σαν τους τεθλιμμένους συγγενείς ύστερα από το απευκταίο άγγελμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου